همیشه ، ساده از کنار زیباترین لحظاتمان گذشتیم

از چای خوردنهای کنار هم

از مرافعه های شیرین بر سر آخرین دانه سیب زمینی توی بشقاب

از نیمکت همیشگی مان توی پارک

از بستنی فروشی شلوغ سر چهار راه

از آدمهایی که زیر و بم روحشان را بلد بودیم

از آدمهایی که زیر و بم روحمان را بلد بودند

از دوستت دارم هایی که نفهمیدیم و از هم دریغ کردیم

از راه رفتن های توی خیابانی که ردیف درختهایش را از بر بودیم

از قدم هایی که باید با هم برمیداشتیم و صد حیف برنداشتیم

دور شدیم از تمام دوست داشتنی هایمان،

فاصله گرفتیم از هم،

نفهمیدیم فاصله را ، که نامرد است

که بی رحم است

که وقتی بیاید و بنشیند بین لحظه هایمان

دیگر هیچ چیز به جای اولش برنمیگردد

دیگر هیچوقت نه ان خیابان ، خیابان میشود

نه آن نیمکت ، نیمکت . . .