Normal
0




false
false
false

EN-US
X-NONE
FA

هرچه
داریم و هرچه می کشیم از نفت است. این مدعا گزاره ای است عینی و فارغ از فضای تئوریک. ملموس
تر از آن است که نیاز به مستندات پنهانی و واکاوی های چنین و چنان داشته باشد.

کافی
است نگاهی گذرا به به همین سال های اخیر بیندازیم تا بدانیم که بسیاری از تحولات کشور
ما حول و حوش نفت شکل گرفته است. پس طبیعی است که تحولات نفتی دنیا –که منجر به
تکانه های اقتصادی کشورهای نفتی مانند ایران میشود- برای ما حائز اهمیت باشد.

پدیده
ای که این اواخر موضوع گفت و شنیدهای زیادی در محافل نفتی است shale gas نام دارد که حتی از آن به عنوان انقلاب شیل گس نام برده می شود.
با افزایش قیمت نفت و گاز در سال های اخیر، تولید از مخازن نفتی شیلی اقتصادی شده
است. موضوع وقتی جالبتر می شود که گفته شود ایالات متحده امریکا بزرگترین منابع
شیل گس دنیا را در اختیار دارد. امریکایی که خود بزرگترین وارد کننده LNG بوده
است حالا در تولید گاز خودکفا می شود. برخی زمزمه ها هم از سرمایه گذاری چین و حتی
عربستان در این حوزه خبر می دهند.

در
چند و چون ابعاد این حادثه توافق وجود نداشته و اظهار نظرها کاملاً متفاوت است. در
خارج از کشور، مثلاً فایننشال تایمز در تحلیلی اعلام کرده بود، با صادرات فزاینده
شیل گس امریکا به اروپا، به زودی شاهد افول قدرت شرکت گازپروم روسیه و کاهش نفوذ
کرملین خواهیم بود. اما مدیر عامل شرکت روسنفت روسیه با تاکید بر برنامه ریزی 100
ساله این شرکت اعلام کرد که تسلط و نفوذ روسیه در بخش انرژی فراتر از تهدیدهای این
چنینی است. در داخل کشور نیز شاهد برخوردهای متفاوتی بوده ایم. دکتر عبدالرضا
داوری مشاور وزیر کشور دولت دهم، توجه به این پدیده را ضروری دانسته و سهم بسزایی
برای آن  قائل است. اما دکتر درخشان استاد
اقتصاد دانشگاه علامه طباطبایی -از اعضای تیم اقتصادی دکتر جلیلی در انتخابات
یازدهم- معتقد است که نقش شیل گس و شیل اویل بیش از اندازه بزرگ شده است و تا یکی
دو دهه آینده، همچنان منابع متعارف نفت و گاز بر حوزه انرژی سروری می کنند.

بهترین
و بدترین حالت برای ما چیست؟

بهترین
حالت زمانی است که این پدیده همچنان که دکتر درخشان گفته، غلو آمیز بیان شده باشد.
حالت بد قضیه این است که این پدیده در ابعاد زیاد واقعی بوده و امریکا قابلیت
تولید حجم بسیار زیادی از گاز و نفت را به صورت اقتصادی دارا باشد.

اگر
این گونه شود از اهمیت نقش اوپک و اوپک گازی در تولید و قیمت گذاری نفت و گاز
کاسته می شود. تنگه هرمز با کاهش اهمیت رو به رو می شود و قدرت چانه زنی ما کاهش
می یابد.تحریم انرژی کشورها به جای آنکه برای امریکا پر ضرر باشد (چون وارد کننده
بود) پر سود خواهد بود (چون صادر کننده خواهد شد) و قس علی هذا.

پیش
تر با بعضی از دوستان در این باره گفتگو کرده بودم. اگر اطلاعات خوبی به دست
آوردید ما را بی نصیب نگذارید و همین جا معرفی کنید.

/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Table Normal";
mso-style-parent:"";
line-height:115%;
font-size:11.0pt;
font-family:"Calibri","sans-serif";}