همان طور که می دانیم« مردم موفق امروز کودکان جسور دیروز بوده اند » پس حداقل به خاطر این هفته که مال آن هاست، کنارشان بنشینیم و دستانشان را لمس کنیم، شاید چیزی توی دستشان جا مانده باشد، از آن وقت ها که پیش خدا بودند.

این گونه باشیم:

اگر فرصت داشتم دوباره کودکم را بزرگ کنم، به جای آن که انگشت اشاره ام را به طرف او بگیرم؛ در کنارش انگشت هایم را در رنگ فرو می بردم و نقاشی می کردم.

اگر فرصت داشتم به جای غلط گیری به فکر ایجاد ارتباط بیشتر بودم، بیشتر از آن که به ساعتم نگاه کنم، به او نگاه می کردم.

سعی می کردم درباره اش کمتر بدانم. اما بیشتر به او توجه کنم. به جای اصول راه رفتن، اصول پرواز کردن و دویدن را با او تمرین می کردم.

از جدی بازی کردن دست برمی داشتم و بازی را جدی می گرفتم. بیشتر در آغوشش می گرفتم و کمتر او را به زور می کشیدم.

اول احترام به خود را در او می ساختم و بعد خانه و کاشانه را.

و بیشتر از آن که عشق به قدرت را یادش بدهم، قدرت عشق را یادش می دادم.